معرفی سریال بوجک هورسمن – تجربه غم و شادی در هالیوو

ویکی نقد – وقتی که برای به دست آوردن خرج زندگی در مورد تلویزیون و برنامه‌های تلویزیونی بنویسید، تعداد زیادی از دوستانتان از شما برای پیدا کردن یک سریال جدید کمک می‌خواهند. این تابستان در حال پیشنهاد کردن سریال جذاب «چیزهای عجیب» از شبکه نتفلیکس بودم. اما برای کسانی که به دنبال کمی چیز‌های بیشتر و عمیق‌تر هستند، «بوجک هورسمن» را پیشنهاد می‌کردم. در نود درصد مواقع طرف مقابل می‌گفت که به کارتون‌ها علاقه‌ای ندارد.

این مقاومت را قبلا هم تجربه کرده بودم. زمانی که هیچ‌کس حاضر نمی‌شد به سریال «همسر خوب» شانس بدهد. در مورد آن سریال فوق‌العاده، عامل عدم علاقه اولیه بینندگان، نام آن بود (خوشبختانه آلیسیا فلوریک و شبکه سی‌بی‌اس توانستند به چیزی که لایقش هستند برسند). این داستان برای بوجک هورسمن هم صادق است. چیزی که باور دارم آن را از تبدیل شدن به یک سریال جریان اصلی دور می‌کند، انیمیشن بودنش است. اما باور کنید که بوجک تنها یک کارتون برای بزرگسالان نیست. بوجک یکی از هوشمندانه‌ترین و فکرشده‌ترین سریال‌های در حال پخش از تلویزیون است.

خالق این سریال، رافائل باب وکسبرگ است. بوجک هورسمن داستان اسب سخن‌گوی خودشیفته‌ای (با صدای ویل آرنت) را تعریف می‌کند که در دهه نود میلادی ستاره یک سریال آبکی محبوب با نام «هورسین اروند» بوده و اکنون بازیگر ناتوانی است که هنوز هم با موفقیت‌های گذشته‌اش روزگار می‌گذراند. دنیای بوجک با حیوانات و انسان‌ها پر شده است. گربه‌ای که قبلا نامزدش بوده و اکنون مدیر برنامه‌هایش است و پرنسس کرولین نام دارد (با بازی ایمی سداریس)؛ یک لابرادور دوست-دشمن به نام آقای پینات‌باتر (با بازی پل اف. تامکینز)؛ یک پسر که روزی به خانه بوجک آمده و هیچ‌گاه آن را ترک نمی‌کند با نام تاد (آرون پاول)؛ و البته زندگی‌نامه نویس او و گاهی معشوقش دایان نگوین (آلیسون بری).

بنا بر این توضیحات، شاید فکر کنید که بیشتر طنز موجود در بوجک هورسمن بر اساس چرند بودن و چرت‌و‌پرت است. در حالی که سازندگان سریال به کلمات دوپهلو علاقه بسیاری دارند (برای مثال ناشر کتاب بوجک، یک پنگوئن است)، جوک‌های هوشمندانه سریال با سرعتی سرسام‌آور و به شکل شلاقی به سمت بیننده پرت می‌شوند. مانند دیگر سریال‌های لطیفه‌محور، مثل 30راک و پرورش شکست‌خورده، بیشتر قسمت‌های سریال به تکرار کردن و تماشا کردن چندباره نیاز دارند تا بتوانید شوخی‌های تک جمله‌ای و ارجاعات نهفته در سریال را درک کنید. این جوک‌ها و لطیفه‌ها بیشتر حاصل تلاش‌ها و هوش سرشار لیسا هاناوالت، تهیه‌کننده سریال است.

خلوص و غنای سریال به شکل چشم‌گیری تاثیرگذار است. نه تنها نقش‌های اصلی سریال، کمال بازیگری را نشان می‌دهند، ( مثلا چه کسی بهتر از آرنت و صدای خش‌دارش می‌تواند عصبانیت‌های مغرورانه بوجک را صداگذاری کند؟ ) بلکه هجوم ستاره‌ها به عنوان شخصیت‌های مهمان هم فوق‌العاده است. تعدادی از شخصیت‌های محبوب کمدی و بازیگران تحسین شده مثل اولیویا وایلد، لیسا کودرو، استفن کولبرت، انجلیکا هیوستون، جی‌کی سیمونز و کریستن شال در کنار دیگر بازیگران معروف از این دسته هستند. حتی پاتریک کارنی، که به عنوان درامر گروه معروف بلک کیز فعالیت می‌کند، آهنگ گوش‌نواز تم اصلی سریال را ساخته است.

نگاهی که سریال به فرهنگ عامه موجود در هالیوو (اسم‌ها در دنیای بوجک متفاوتند) دارد، طعنه‌آمیز و بیدارکننده (و گاهی کثیف) است. در هر فصل بوجک با موضوعی که اخیرا در واقعیت و اجتماع رخ داده است و به سرتیتر اخبار تبدیل شده است برمی‌خورید و نگاه سازندگان سریال را به این موضوعات می‌بینید. از رسوایی‌های جنسی در اوبر تا سقط جنین، بوجک موضوعات مختلفی را مسخره می‌کند و در عین حال برای شما خوراک مغز فراهم می‌کند تا بعد‌ها در تنهاییتان به این موضوعات فکر کنید. اگرچه این موضوعات، غالبا مناسب فرهنگ آمریکایی است، اما با وجود اینترنت و دهکده جهانی، شما می‌توانید موضوعاتی را پیدا کنید که خودتان هم درگیرشان هستید و بوده‌اید. 

موضوعاتی که در بوجک به آن‌ها حمله می‌شود، تنها محدود به صنعت تلویزیون نیستند. برخلاف دیگر سریال‌های انیمیشن بزرگسالانه، بوجک هورسمن تلاش می‌کند که نگاهی روشن‌فکرانه به موضوعات داشته باشد. در یک قسمت هجمه عظیم مردم را به دایان می‌بینیم. زیرا به یک شخصیت تلویزیونی بسیار محبوب به خاطر سال‌ها سوءاستفاده از انسان‌ها تاخته است. درست مثل بیل کازبی. در یک قسمت دیگر با ستاره موسیقی پاپ که یک دلفین است آشنا می‌شویم که موزیک‌ویدیویی جنجال بر‌انگیز درباره سقط جنین منتشر کرده است. (شاید یکی از بی‌نزاکت‌ترین قسمت‌های یک سریال طنز تلویزیونی از نظر ی که من تا کنون دیده‌ام و البته پرجرات‌ترین آن‌ها). حتی در سریال یک شخصیت بی‌جنس‌گرا وجود دارد که شاید در تلویزیون، بی‌نظیر باشد.

موضوعاتی که در بوجک به آن‌ها حمله می‌شود، تنها محدود به صنعت تلویزیون نیستند. برخلاف دیگر سریال‌های انیمیشن بزرگسالانه، بوجک هورسمن تلاش می‌کند که نگاهی روشن‌فکرانه به موضوعات داشته باشد. در یک قسمت هجمه عظیم مردم را به دایان می‌بینیم. زیرا به یک شخصیت تلویزیونی بسیار محبوب به خاطر سال‌ها سوءاستفاده از انسان‌ها تاخته است. درست مثل بیل کازبی. در یک قسمت دیگر با ستاره موسیقی پاپ که یک دلفین است آشنا می‌شویم که موزیک‌ویدیویی جنجال بر‌انگیز درباره سقط جنین منتشر کرده است. (شاید یکی از بی‌نزاکت‌ترین قسمت‌های یک سریال طنز تلویزیونی از نظر ی که من تا کنون دیده‌ام و البته پرجرات‌ترین آن‌ها). حتی در سریال یک شخصیت بی‌جنس‌گرا وجود دارد که شاید در تلویزیون، بی‌نظیر باشد.

یا چون شخصیت‌های سریال ترکیبی از حیوانات هستند، شما بروز خوی حیوانی آن‌ها را در صحنه‌هایی که مدت زمان کوتاهی دارند می‌بینید. مثلا یک آنادا که لباس بسیار شیکی پوشیده است را می‌بینید که یک کیک کامل را در پس زمینه روایت اصلی داستان بوجک به صورت کامل می‌بلعد. یا غورباقه‌ای که پشه را در هوا می‌زند.

در سریال جوک‌های ویژه‌ای هم طراحی شده‌اند که در صورت دقت فراوان می‌توانید آن‌ها را پیدا کنید. از نام و نشان‌های واقعی تا نام کتاب‌ها و خیابان‌ها و جملاتی که تماما طعنه‌آمیز هستند تا اتفاقاتی که ریشه در واقعیت دارند.

در حالی که بوجک یک کمدی قدرتمند است، اما بزرگترین نکته قوت آن، تصویر دقیقی است که از زندگی با افسردگی به بیننده نشان می‌دهد. در یکی از فصل‌های سریال، پس از سال‌ها زندگی غریبانه با شهرت، بوجک در نهایت به نظر می‌آید که راهش را به سمت رستگاری پیدا کرده است و نقشی که می‌تواند برای او اسکار را به ارمغان بیاورد پیدا کرده است. اما در حالی که او احترام و شهرتی که همیشه به دنبالش بود را به دست می‌آورد، همچنان حس آزاردهنده‌ای از تنها بودن و نیتی در بوجک وجود دارد که نمی‌تواند از آن فرار کند. آیا تا به حال آن حس سبک‌سری و در عین حال مالیخولیایی را درست پس از رسیدن به چیزی که مدت‌های مدیدی می‌خواستید تجربه کرده‌اید؟

خالق بوجک، رافائل باب وکسبرگ، از قصد سریالی را ساخته است که نه تنها خوداندیشی را در بیننده بیدار می‌کند، بلکه دست او را می‌گیرد و در سفری پرسرعت او را به تاریک‌ترین بخش‌های قلب و ذهنش می‌برد؛ در حالی که ما به شکل ناراحت‌کننده‌ای دست و پا می‌زنیم که تعادلمان را در این فضای ناشناخته پیدا کنیم! می‌دانم که قبلا گفته‌ام که همه باید بوجک هورسمن را تماشا کنند. اما این سریال برای کسانی که دل رنجوری دارند اصلا مناسب نیست. صحنه‌های تکرارشونده از افسردگی، جدال با ناامنی‌های ذهنی و البته شرایط انسان باعث می‌شوند که شما به صورت همزمان هم از خنده روده‌بر بشوید و هم به دلیل ناراحتی از هم بپاشید.

 ماورای منطق، شما مدام خودتان را در حال هم‌دردی با بوجک، این اسب سخن‌گوی کثافت، می‌یابید. حتی اگر به کارتون‌ها علاقه نداشته باشید.

مرسی که خوندی رفیق جان ، موفق باشی 

• منبع : ویکی نقد